มีความต้องการที่จะเป็นคนสอนลูกเอง ให้ลูกอยู่ในสายตา ให้เขามีอิสระในการใช้ชีวิต รู้จักทำงาน หรือเรียนรู้โลกกว้างด้วยตัวเอง หากเขาอยากเรียนก็จะส่งไปเรียน แต่หากไม่อยากเรียน ก็จะสั่งสอนสิ่งที่ควรมีความรู้ในชีวิตประจำวันหรือมารยาทสังคม

ประเด็นคือ พอทราบมาว่า กฎหมายบังคับให้ศึกษาตามระบบ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดี แต่ สิ่งเหล่านั้นใช่ว่าจะมีคุณภาพ และสิ่งเร้าต่างๆ เช่น เพื่อน ครู สภาพแวดล้อม อาจกล่อมเกลาให้ลูกของเราไปพบเจอหรือหลงผิดในทางไม่ดี หรือได้รับอิทธิพลที่เสื่อมทรามกลับมา

ส่วนตัวมีการใช้ชีวิตที่เรียนรู้สิ่งดีๆมาจากพ่อแม่ และเพื่อนในระหว่างเรียน แต่จากประสบการณ์ตนเองและผู้อื่น ก็ทราบมาว่า มีแต่เรื่องแย่ๆเสียส่วนใหญ่ ทั้งนี้อาจอยู่ที่สังคมด้วยเช่นกัน

สิ่งที่ต้องการจริงๆคือ ธรรมชาติที่จะมีเวลา ใช้ชีวิตกับลูก ในวัยที่ควรปลูกฝัง เรียนรู้ อยู่กับพ่อแม่ ครอบครัว ตามพัฒนาการของช่วงวัย ซึ่งตามหลักจิตวิทยาที่ผมได้ศึกษามาบ้าง ก็ทำให้ทราบว่า ช่วงอายุตั้งแต่เด็กจนถึงประมาณ 7 ปี ควรอยู่กับครอบครัว
จากนั้นเมื่อเริ่มเข้าสู่วัยอื่นต่อไป เราก็จะค่อยๆให้เขาออกไปพบเจอสังคม และเลือกใช้ชีวิต จากพื้นฐานที่เราคิดว่าดีที่สุดสำหรับเขา จากการเลี้ยงดูของครอบครัว และไม่ใช่จำกัดว่าเราต้องเป็นคนสั่งสอนลูกเท่านั้น

ส่วนตัวเป็นคนที่รู้สึกเสียเวลากับช่วงวัยเรียนเป็นอย่างมาก เมื่อทำงานก็ยิ่งรู้ว่า เราเสียเวลาไปกับการเรียนหนังสือตามระบบการศึกษา เกินจำเป็น ในช่วงเวลาที่ควรจะได้อยู่กับญาติ คนรัก กลับต้องออกไปเรียนหนังสือ

เรียกได้ว่ามีปมที่ระหว่างเรียนเจอแต่สังคมเพื่อน ครู ส่วนใหญ่ไม่ดี ชีวิตไม่มีความสุขเท่าอยู่กับครอบครัว ไม่ได้รับความอบอุ่น ห่วงใย หรือยุติธรรม ตามสิ่งที่สมควรจะเป็น

เพื่อนแท้ผมก็มีจากอนุบาล ประถม มัธยม มหาวิทยาลัย ซึ่งยากนักที่จะมีแบบนี้ได้ ก็มองว่าเป็นข้อดีจากระบบการศึกษา แต่หากมองอีกมุม อาจเป็นกรรมที่ทำร่วมกันมาเสียมากกว่า จึงได้พบพานกัน
ดังนั้นจึงคิด ไม่ว่าใช้ชีวิตอย่างไร ควรเป็นไปตามธรรมชาติ ไม่อยู่ในกฎเกณฑ์สังคมกำหนดโดยฝืนธรรมชาติและยังส่งผลร้ายกับตัวเองอีกด้วย

ทุกวันนี้ก็เลือกจะทำงานเพื่อตัวเอง คนที่เกี่ยวข้อง เงิน ครอบครัว และ ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ตามความสามารถและความเป็นไปได้

แต่สุดท้าย หากเรามีลูก เราก็อยากให้เขามีชีวิตอิสระในธรรมชาติที่ควรจะเป็น


แก้ไขเพิ่มเติม โดยจะไม่ไปแก้เนื้อหาเดิมนะครับ

หลายคนเข้าใจผิดไปว่า ผมไม่ปล่อยลูก กักขัง อันนี้ผมอาจระบุไม่ชัดเจน สิ่งที่อยากจะทำคือ ให้ลูกเรียนรู้สังคมตั้งแต่เล็ก พบเจอผู้คน จากญาติ เพื่อน มิตรสหายของเรา คนรู้จัก หรือเด็กๆที่อื่นตามสังคมปกติ แต่เราสามารถมองเห็น รับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นพร้อมกับลูก และสามารถบอกสิ่งที่เขาพบเจอได้ว่าอะไรเป็นอะไร สิ่งต่างๆเหล่านี้ควรหรือไม่ ไม่ใช่ส่งเขาเข้าไปเรียนอนุบาล แล้วระหว่างที่เราไม่เห็น โดนปลูกฝังความคิดผิดๆจากครู เพื่อน โดนกดดัน ข่มขู่ บังคับ ทำสิ่งที่ไม่ใช่ความต้องการของตัวเอง แล้วเกิดปมในใจแบบผมสมัยเด็ก ซึ่งสิ่งเหล่านี้มีโอกาสเกิดขึ้นได้ ผมต้องการลดความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้น จึงต้องการสอนด้วยตัวเอง และสอนสิ่งที่จำเป็นจริงๆในช่วงวัยแรกเท่านั้น

เรื่องสร้างภูมิคุ้มกันทางสังคม การที่เราพาเขาไปที่ต่างๆ มักจะมีตัวอย่างไม่ดีให้เห็น เราก็จะสอนเขาจากสิ่งที่พบเจอข้างนอก หรือสิ่งไหนไม่เกิดก็จะสอนแนวทาง เล่าให้เขาได้รู้จักและเข้าใจไว้คร่าวๆ เมื่อเราปล่อยเขาออกไปใช้ชีวิตเองในเวลาที่เหมาะสม เขาเจอสิ่งเลวร้าย ก็จะรับรู้ ไม่ใช่เราไม่ให้เขารู้จักก่อนออกไปจริง

ขอบคุณที่อ่านจนจบ
ขออภัยหากใช้คำไม่ถูกต้องและชวนงุงงง
และขอบคุณที่กรุณาบอกวิธีและคำแนะนำดีๆให้กับผมได้ทราบและเข้าใจ