*หมายเหตุ เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ ทาสแมวไม่ควรอ่าน เพราะเป็นพฤติกรรมอันโหดร้ายที่ผมเคยก่อกับแมวเมื่อสมัยเด็กๆ อาจจะกระเทือนจิตใจได้
....ครั้งสมัยเมื่อผมยังเด็ก ประมาณ ป.4 ก็10ขวบเห็นจะได้ ในปี พ.ศ.2540 ราวๆนั้น
ผมอาศัยอยู่กับยาย ที่ อ.สวรรคโลก จ.สุโขทัย
เพราะหมู่บ้านผม ล้อมรอบไปด้วยสวนผลไม้ และทุ่งนากว้างไกล
พวกสัตว์ เช่นกระรอก กระแต บ่าง นก อะไรน่ารักๆเหล่านี้เลยมากตาม
....ผมเองช่วงนั้น ก็ไปเห็นคนในหมู่บ้าน เอาลูกกระแตมาเลี้ยง จนเชื่อง พาไปไหนมาไหนได้
คือผมเห็นแล้ว ผมเองก็เกิดความรู้สึก อยากมีสัตว์เลี้ยงน่ารัก น่ารักกับเค้าบ้าง
(กระแต คล้ายๆกระรอก แต่พวงหางและตัวเล็กกว่า แต่คล้ายกัน)
ด้วยความที่ป่ามาก มันก็ไม่ยากอะไร ผมก็เสาะหาไปตามสวนกล้วย เพราะกระแต ชอบไปทำรังในเครือกล้วย
...คือสวนไหนที่รกๆแล้วมีต้นกล้วย ที่นั่นมีโอกาสหารังกระแตเจอ
ผมก็ไปเสาะหา จนได้ลูกกระแตมา2ตัว ผมเห็นว่ามันโตพอจะเลี้ยงได้แล้ว ขนพึ่งขึ้นเต็มตัว
ผมก็เอามันมาเลย ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงเรื่องพรากลูกเขามาอะไรแบบนี้หรอก นี่คือกรรมข้อที่1
พอเอามา ผมก็เอาลูกกระแต พร้อมรังเดิม ใส่เข้าไปในกรงดักหนู ผมก็คอยเอานมถั่วเหลือง ซื้อเอาถุงละ2บาท
เอามาป้อนให้ลูกกระแตกิน ซึ่งก็ไปได้สวย ลูกกระแตยอมกิน และมีชีวิตมาจนเริ่มโต กินกล้วยได้แล้ว
.....ผมดีใจมาก และดูท่าลูกกระแต2ตัวจะคุ้นเคยกับผมแล้วด้วย หลังเลิกเรียนผมจะรีบกลับมาดูลูกรัก
จนวันนึง ผมกลับมาบ้านในตอนเย็น ผมขึ้นไปบนบ้าน ผมตกใจเพราะเจอแมวดำอยู่บนบ้าน
และใกล้ๆนั้นกรงดักหนูผมตะแคงอยู่ ไม้ซีกบางๆที่ผมเอากั้นไว้ตรงช่องหน้า หักพัง ในนั้นกระแตผมหายไป
....พอเห็นแบบนั้น แถมแมวตัวนั้นมันก็ไม่ยอมหนีผมด้วย คงคิดว่าผมจะขอบคุณมันละมังที่ช่วยกำจัดสิ่งที่มันคิดว่าเป็นหนูที่อยู่ในกรง
ผมเลือดเย็นมากครับ ในใจตอนนั้นคือโกรธมาก โกรธแบบไม่เคยโกรธอะไรขนาดนี้
ผมแสร้งทำเสียงปกติ ร้องเรียกแมวเมี๊ยวๆๆมานี่มา
....ยอมรับเลยว่าตอนนั้นสติผมขาดไปแล้ว ผมคิดแค่ว่าจะต้องสั่งสอนไอ่แมวเวน
ตัวนี้ให้สาสม มาจับกระแตที่กูอุส่าเลี้ยงกินแล้วยังมีหน้าไม่ยอมหนีอีก
แมวมันก็เชื่อง ยอมให้ผมจับโดยดี
พอผมจับมันได้ปุ๊บ ผมก็เอาเชือกไนลอนสีเขียวล่ามวัว ผูกคอแมวด้วยเงื่อนที่มันไม่มีทางหนีหลุดไปได้
แล้วพามันไปผูกกับเสาตรงระเบียงบ้าน
....แล้วผมก็เริ่มเอาด้ามไม้กวาด หวดใส่แมวตัวนั้น หวดไม่ยั้งเลยครับ แต่ยังไม่กะจะเอาถึงตาย
คิดแค่ว่าจะให้มันสำนึก แมวพอโดนผมหวด มันก็เจ็บ มันก็จะกระโจนหนีลงจากระเบียงบ้านที่สูงประมาณ3เมตรจากพื้น
แต่มันคงไม่รู้ว่ามีเชือกผูกคอมันไว้กับเสาบ้าน พอมันกระโจนจะหนีลงจากบ้าน
ก็กลายเป็นว่ามันกระโจนลงไปมีเชือกห้อยมันไว้ต่องแต่ง
....ห้อยลงไปเกือบถึงพื้น หมาผมที่อยู่ด้านล่างเห็นแมวโดดลงมาห้อยเกือบถึงพื้น ก็วิ่งเข้าใส่แมวที่ตะกุยอากาศกระแด่วๆแล้วมันก็ขย้ำเข้าไปที่ตัวแมวทีนึง ผมก็ดุมันไปว่าอย่ายุ่ง ผมดึงเชือกเอาแมวที่ห้อยต่องแต่งขึ้นมาบนบ้าน
ผมวางมันลงกับพื้นบ้าน สภาพมันคือหมดเรี่ยวแรง ตัวเปียกมีรอยเขี้ยวจากหมาที่กัด
ไหนจะบอบช้ำจากการโดนผมหวดด้วยด้ามไม้กวาดอีก
....ผมเห็นสภาพมันแล้ว ก็เอาละ คิดว่ามันได้รับโทษสาสมและ
ผมคิดว่าเดี๋ยวมันก็คงมีแรง แต่ไม่อยากให้มันอยู่บนบ้าน มันเองก็เอาแต่นอนร้อง แม๊ว แม๊ว มองตาผม ตัวมันดำสนิท แต่ตาสีทองมองผม
ผมก็ยังโหดเหี้ยมเพราะความโกรธ จ้องตากลับไปว่า เสียกมาแดรกกระแตกู กูไม่เอามืงตายก็ดีแล้ว มีแรงแล้วมืงไปไกลๆบ้านกูเลยนะ
...ข้างบ้านผม มีต้นนุ่นต้นใหญ่ มีคาคบที่กว้าง สูงจากพื้นพอที่หมาจะตะกายไม่ถึง ผมเลยเอาไอ่แมวดำตัวนั้น ไปวางไว้ที่คาคบต้นนุ่น
ผมก็กะว่า ถ้ามันมีแรง หรือฟื้นตัวแล้ว มันคงจะลงไปเองได้ ก่อนมาผมก็มองไปที่มัน มันก็ยังมองมาที่ตาผม ผมจำตามันที่มองผมได้ดี
ทุกวันนี้ก็ยังจำได้
....แล้วผมก็ไม่สนใจมันอีก วันรุ่งขึ้นต่อมา ผมเดินผ่านต้นนุ่นต้นนั้น ผมมองไปที่คาคบ เห็นอะไรดำๆยังอยู่ ผมเลยปีนขึ้นไปดู
แมวตัวนั้นนั่นเอง นอนตัวแข็งตาย แม้แต่ตามันก็ยังไม่หลับ
ผมตกใจมาก เพราะผมอารมณ์เย็นขึ้นมากแล้ว ปกติจริงๆแล้วผมเป็นคนรักสัตว์ ไม่ใช่คนที่โหดเหี้ยมอะไรแบบนี้
แต่เพราะความโกรธ เลยทำให้ยับยั้งใจไม่อยู่
...ผมแค่คิดว่าผมแค่ต้องการสั่งสอนให้มันหลาบจำ ไม่ได้คิดจะให้มันถึงตายแบบนี้เลย
ผมตกใจ ผมกลัว ผมเสียใจ ผมกลัวเวรกรรมบาปกรรม เพราะบ้านผมเชื่อกันว่าถ้าฆ่าแมว เท่ากับกับฆ่าเณร
แต่ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว เลยได้แต่เอาซากแมวที่ตายตาไม่หลับนั้น ไปขุดหลุบฝัง พร้อมกับ
ยกมือไหว้ร้องไห้ว่า กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจจะเอามืงถึงตายแบบนี้ อย่าตามจองเวรจองกรรมกูเลยนะ มืงมากินกระแตกูก่อน
......แล้วผมก็ใช้ชีวิตของผมมาเรื่อย ลุ่มๆดอนๆ ผมย้ายไปอยู่ที่โน่นบ้าง นี่บ้าง ตามแต่แม่จะพาอพยพ
สุดท้ายผมก็ลงมาอยู่ภาคใต้ แต่ใจผมทุกครั้งที่เห็นแมวดำ จะนึกถึงไอ่ดำเจ้ากรรมผมตัวนั้นทุกที
ภาพมันที่ห้อยตะกายอากาศ ภาพมันที่มองผมเดินจากมันมาที่คาคบต้นนุ่น
....แต่ผมก็สบายใจว่า ยังไงซะผมก็มาไกลขนาดนี้แล้ว มันก็แค่แมว คงตามหาผมไม่เจอหรอก
แต่กรรมก็คือกรรม ไม่ว่าจะไปอยู่ไหนสักวันมันก็ต้องตามกันจนเจอ และนี่คือสิ่งที่ผมเจอ และแปลกใจมากๆในตลอดเวลา1เดือนมานี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
...มันคือเข่าของผมเองครับ
ต้องบอกก่อนว่า ผมไม่ได้ทำงานประะเภทใช้แรงงานกลางแดด
และผมก็ทำแต่งาน ไม่ค่อยมีเวลาไปไหนมาไหนเท่าไหร่
....แต่1เดือนที่ผ่านมานี้ ผมค่อนข้างแปลกใจ เมื่อวันนึงตอนปลายๆเดือนมีนา ผมตื่นมากลางดึก เพราะแว่วได้ยินเหมือนมีเสียงแมว
ผมมองผ่านมุ้งลวดหน้าต่างออกไป เห็นหลังไวๆเหมือนเงาอะไรโดดออกไปจากระเบียง ผมเปิดประตูห้อง ตามออกไปดู
ผมคิดว่าผมคงตาฝาด เพราะผมอยู่ชั้น5ชั้น6 แล้วตึกไม่มีอะไรจะให้สัตว์ประเภทแมวปีนขึ้นมาได้แน่ๆ
โอเค..ผมนอนหลับไป ตื่นเช้ามา ผมก็แปลกใจ เพราะผมเห็นรอยอะไรบางอย่าง1รอย บนจุดที่เลยเข่าขึ้นมาด้านขวาของขาผมตามรูป
มองทีแรก ผมก็คิดว่า ผมอาจเผลอไปเดินชนอะไร จนได้แผลมาไม่รู้ตัว
...ผมก็ปล่อยผ่าน แต่พอแผลแรกเริ่มหาย สะเก็ดแผลหลุด จู่ๆเช้าต่อมา แผลบนเหนือเข่าผมแปลใหม่มันก็มาอีก ในจุดใกล้ๆแผลเดิม
ผมก็ชักแปลกๆแล้วว่า เห้ย...ผมดูแลตัวเองดีพอจะแน่ใจว่า ไม่เคยไปทำอะไรที่เสี่ยงต่อการเป็นแผลได้นะ
แล้วทำไมพอแผลแรกเริ่มหาย แผลปริศนาแผลที่2 ถึงเกิดขึ้นมาได้อีก ในเช้าที่ผมตื่นนอน
....แต่ผมก็ยังไม่ดิ้นรนอะไร เพราะยังคิดว่าน่าจะมีอุบัติเหตุที่ผมไม่รู้ตัวเกิดขึ้น
แต่พอแผลที่3 เกิดขึ้นมาแบบงงๆเท่านั้นแหละ ผมได้นั่งพินิจรอบแผลบนขาผมแล้ว คือมันเกิดในบริเวณใกล้ๆกันตามรูป
แล้วทุกแผลจะเป็นริ้วแนวยาว เหมือนโดนเล็บแมวข่วนกระชากจนเนื้อหลุดไป แต่มาทีละรอย มองไปมองมา รวมๆแผลทั้ง3แล้ว
คล้ายๆเหมือนมีรอยข่วนจากเท้าแมวทั้งเท้าเลย
.....ผมนึกถึงแมวตัวนั้นที่ผมเคยทำมันไว้เมื่อตอนเด็กขึ้นมาทันที ผมไปวัด วัดนึงที่สทิงพระ เป็นวัดที่ว่าศักดิ์สิทธิ์ ผมไปทำบุญ สวดมนตร์
จังหวะนั้นผมเดินผ่านลุงคนนึง แกนั่งมองผมอยู่ใต้ต้นไม้ แกจ้องมองผมตาเขม็งเลย ผมเดินเลยแกมาแล้ว หันกลับไป แกก็ยังมองตามผมมา
ด้วยความสงสัย ผมเลยเดินกลับไปหาแก แล้วถามแกว่า
ทำไมลุงมองผมขนาดนั้นครับ มีอะไรหรือเปล่า
แกก็เสียงเนิบๆนิ่งๆ บอกผมว่า แมว แกเห็นว่ามีเงาแมวตัวใหญ่สีดำมืด ตามผมอยู่ห่างๆ แต่เข้าใกล้ไม่ได้
เพราะผมมีเงาใครบางคนคอยกันแมวตัวใหญ่ไว้อยู่ ผมขนลุกซู่ เพราะพอสอบถามถึงเงาที่แกว่าคอยตามผมและกันแมวตัวใหญ่ไว้แล้ว
ไม่ว่าจะมองมุมไหน ก็พ่อผมที่เสียชีวิตไปแล้วแน่ๆ
....แกบอกว่าแกเป็นหมอดู เลยเห็น คือผมไม่แปลกใจอะไรกับการที่หมอดูหมอเดามาทักผม แต่ที่ผมตกใจคือ ผมกับแกไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
แกคงไม่รู้ได้หรอกมังว่าผมเคยก่อกรรมฆ่าแมวไว้ แล้วพ่อผมก็เสียชีวิตไปแล้ว แต่ที่แกบอกลักษณะมาคือพ่อผมแน่ๆ
....ผมเลยลองคุยกับแกทันที เพราะถือว่าลุงคนนี้ไม่ธรรมดาแล้ว ผมเลยปรึกษาแกว่าผมควรทำยังไง แล้วเล่าสิ่งที่ผมเจอให้ฟัง
แกบอกว่า แมวตัวนี้คงตามผมมาจนเจอ ดูท่าทางเขารอโอกาสอยู่ แต่ติดที่มีคนคอยกันเอาไว้ (น่าจะเป็นวิญญาณพ่อผม)
แกบอกว่า ที่ผมมีรอยบนขา เป็นไปได้ว่า ผีแมวตัวนั้น คงแอบเข้ามากระทำ ตอนที่พ่อผมเผลอ เพื่อบอกใ้ห้รู้ว่า
เค้ายังตามอาฆาตแค้นผมอยู่ แค่รอเวลาว่าพ่อผมจะอยู่กับผมได้นานแค่ไหน
....ลุงแกบอก เรื่องแบบนี้แก้อะไรไม่ได้ ต้องให้เค้าเอาคืนนั่นแหละถึงจะหาย ตอนนี้เค้ายังทำอะไรผมไม่ได้ นอกจากมาทำแผลเตือนว่าเค้ายังตามอยู่
ก็ให้ผมหมั่นทำบุญไปให้เค้า เผื่อเค้าจะปราณีไม่เอาผมถึงตาย
ตอนนี้แผลล่าสุด แผลที่4 รอยเหมือนแมวกรีดเล็บ ก็พึ่งตกสะเก็ดไป
ต้องบอกเลยว่า ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่จำใจต้องเชื่อ เพราะแผลบนขาผม มันมาแบบผมเองก็ งงมากๆครับ ว่ามายังไง...
มาประจวบกับเรื่องที่ลุงแกทักชนิดว่าเป๊ะ ทั้งเห้นแมวสีดำเดินตาม แถมมีเงาที่พอบรรยายลักษณะมาแล้ว คือพ่อผมแน่ๆอีก...เห้อ ไม่รู้ว่าวันไหนผมจะโดนเอาคืนให้จบๆไปเสียก็ดี ผมเองก็รู้สึกผิดตลอดทุกวันนี้ แถมชีวิตช่วงนี้เองก็เซ็งๆเครียดๆเบื่อชีวิตด้วย ก็เล่าสู่กันฟังไปนะครับกับเรื่องราวแปลกๆที่เกิดกับตัวผมตอนนี้
เพราะครั้งนึงผมเคยฆ่าแมว..และวันนี้มีสัญญาณบ่งบอกว่า ..เค้ากำลังมาตามเอาคืน
....ครั้งสมัยเมื่อผมยังเด็ก ประมาณ ป.4 ก็10ขวบเห็นจะได้ ในปี พ.ศ.2540 ราวๆนั้น
ผมอาศัยอยู่กับยาย ที่ อ.สวรรคโลก จ.สุโขทัย
เพราะหมู่บ้านผม ล้อมรอบไปด้วยสวนผลไม้ และทุ่งนากว้างไกล
พวกสัตว์ เช่นกระรอก กระแต บ่าง นก อะไรน่ารักๆเหล่านี้เลยมากตาม
....ผมเองช่วงนั้น ก็ไปเห็นคนในหมู่บ้าน เอาลูกกระแตมาเลี้ยง จนเชื่อง พาไปไหนมาไหนได้
คือผมเห็นแล้ว ผมเองก็เกิดความรู้สึก อยากมีสัตว์เลี้ยงน่ารัก น่ารักกับเค้าบ้าง
(กระแต คล้ายๆกระรอก แต่พวงหางและตัวเล็กกว่า แต่คล้ายกัน)
ด้วยความที่ป่ามาก มันก็ไม่ยากอะไร ผมก็เสาะหาไปตามสวนกล้วย เพราะกระแต ชอบไปทำรังในเครือกล้วย
...คือสวนไหนที่รกๆแล้วมีต้นกล้วย ที่นั่นมีโอกาสหารังกระแตเจอ
ผมก็ไปเสาะหา จนได้ลูกกระแตมา2ตัว ผมเห็นว่ามันโตพอจะเลี้ยงได้แล้ว ขนพึ่งขึ้นเต็มตัว
ผมก็เอามันมาเลย ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงเรื่องพรากลูกเขามาอะไรแบบนี้หรอก นี่คือกรรมข้อที่1
พอเอามา ผมก็เอาลูกกระแต พร้อมรังเดิม ใส่เข้าไปในกรงดักหนู ผมก็คอยเอานมถั่วเหลือง ซื้อเอาถุงละ2บาท
เอามาป้อนให้ลูกกระแตกิน ซึ่งก็ไปได้สวย ลูกกระแตยอมกิน และมีชีวิตมาจนเริ่มโต กินกล้วยได้แล้ว
.....ผมดีใจมาก และดูท่าลูกกระแต2ตัวจะคุ้นเคยกับผมแล้วด้วย หลังเลิกเรียนผมจะรีบกลับมาดูลูกรัก
จนวันนึง ผมกลับมาบ้านในตอนเย็น ผมขึ้นไปบนบ้าน ผมตกใจเพราะเจอแมวดำอยู่บนบ้าน
และใกล้ๆนั้นกรงดักหนูผมตะแคงอยู่ ไม้ซีกบางๆที่ผมเอากั้นไว้ตรงช่องหน้า หักพัง ในนั้นกระแตผมหายไป
....พอเห็นแบบนั้น แถมแมวตัวนั้นมันก็ไม่ยอมหนีผมด้วย คงคิดว่าผมจะขอบคุณมันละมังที่ช่วยกำจัดสิ่งที่มันคิดว่าเป็นหนูที่อยู่ในกรง
ผมเลือดเย็นมากครับ ในใจตอนนั้นคือโกรธมาก โกรธแบบไม่เคยโกรธอะไรขนาดนี้
ผมแสร้งทำเสียงปกติ ร้องเรียกแมวเมี๊ยวๆๆมานี่มา
....ยอมรับเลยว่าตอนนั้นสติผมขาดไปแล้ว ผมคิดแค่ว่าจะต้องสั่งสอนไอ่แมวเวน
แมวมันก็เชื่อง ยอมให้ผมจับโดยดี
พอผมจับมันได้ปุ๊บ ผมก็เอาเชือกไนลอนสีเขียวล่ามวัว ผูกคอแมวด้วยเงื่อนที่มันไม่มีทางหนีหลุดไปได้
แล้วพามันไปผูกกับเสาตรงระเบียงบ้าน
....แล้วผมก็เริ่มเอาด้ามไม้กวาด หวดใส่แมวตัวนั้น หวดไม่ยั้งเลยครับ แต่ยังไม่กะจะเอาถึงตาย
คิดแค่ว่าจะให้มันสำนึก แมวพอโดนผมหวด มันก็เจ็บ มันก็จะกระโจนหนีลงจากระเบียงบ้านที่สูงประมาณ3เมตรจากพื้น
แต่มันคงไม่รู้ว่ามีเชือกผูกคอมันไว้กับเสาบ้าน พอมันกระโจนจะหนีลงจากบ้าน
ก็กลายเป็นว่ามันกระโจนลงไปมีเชือกห้อยมันไว้ต่องแต่ง
....ห้อยลงไปเกือบถึงพื้น หมาผมที่อยู่ด้านล่างเห็นแมวโดดลงมาห้อยเกือบถึงพื้น ก็วิ่งเข้าใส่แมวที่ตะกุยอากาศกระแด่วๆแล้วมันก็ขย้ำเข้าไปที่ตัวแมวทีนึง ผมก็ดุมันไปว่าอย่ายุ่ง ผมดึงเชือกเอาแมวที่ห้อยต่องแต่งขึ้นมาบนบ้าน
ผมวางมันลงกับพื้นบ้าน สภาพมันคือหมดเรี่ยวแรง ตัวเปียกมีรอยเขี้ยวจากหมาที่กัด
ไหนจะบอบช้ำจากการโดนผมหวดด้วยด้ามไม้กวาดอีก
....ผมเห็นสภาพมันแล้ว ก็เอาละ คิดว่ามันได้รับโทษสาสมและ
ผมคิดว่าเดี๋ยวมันก็คงมีแรง แต่ไม่อยากให้มันอยู่บนบ้าน มันเองก็เอาแต่นอนร้อง แม๊ว แม๊ว มองตาผม ตัวมันดำสนิท แต่ตาสีทองมองผม
ผมก็ยังโหดเหี้ยมเพราะความโกรธ จ้องตากลับไปว่า เสียกมาแดรกกระแตกู กูไม่เอามืงตายก็ดีแล้ว มีแรงแล้วมืงไปไกลๆบ้านกูเลยนะ
...ข้างบ้านผม มีต้นนุ่นต้นใหญ่ มีคาคบที่กว้าง สูงจากพื้นพอที่หมาจะตะกายไม่ถึง ผมเลยเอาไอ่แมวดำตัวนั้น ไปวางไว้ที่คาคบต้นนุ่น
ผมก็กะว่า ถ้ามันมีแรง หรือฟื้นตัวแล้ว มันคงจะลงไปเองได้ ก่อนมาผมก็มองไปที่มัน มันก็ยังมองมาที่ตาผม ผมจำตามันที่มองผมได้ดี
ทุกวันนี้ก็ยังจำได้
....แล้วผมก็ไม่สนใจมันอีก วันรุ่งขึ้นต่อมา ผมเดินผ่านต้นนุ่นต้นนั้น ผมมองไปที่คาคบ เห็นอะไรดำๆยังอยู่ ผมเลยปีนขึ้นไปดู
แมวตัวนั้นนั่นเอง นอนตัวแข็งตาย แม้แต่ตามันก็ยังไม่หลับ
ผมตกใจมาก เพราะผมอารมณ์เย็นขึ้นมากแล้ว ปกติจริงๆแล้วผมเป็นคนรักสัตว์ ไม่ใช่คนที่โหดเหี้ยมอะไรแบบนี้
แต่เพราะความโกรธ เลยทำให้ยับยั้งใจไม่อยู่
...ผมแค่คิดว่าผมแค่ต้องการสั่งสอนให้มันหลาบจำ ไม่ได้คิดจะให้มันถึงตายแบบนี้เลย
ผมตกใจ ผมกลัว ผมเสียใจ ผมกลัวเวรกรรมบาปกรรม เพราะบ้านผมเชื่อกันว่าถ้าฆ่าแมว เท่ากับกับฆ่าเณร
แต่ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว เลยได้แต่เอาซากแมวที่ตายตาไม่หลับนั้น ไปขุดหลุบฝัง พร้อมกับ
ยกมือไหว้ร้องไห้ว่า กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจจะเอามืงถึงตายแบบนี้ อย่าตามจองเวรจองกรรมกูเลยนะ มืงมากินกระแตกูก่อน
......แล้วผมก็ใช้ชีวิตของผมมาเรื่อย ลุ่มๆดอนๆ ผมย้ายไปอยู่ที่โน่นบ้าง นี่บ้าง ตามแต่แม่จะพาอพยพ
สุดท้ายผมก็ลงมาอยู่ภาคใต้ แต่ใจผมทุกครั้งที่เห็นแมวดำ จะนึกถึงไอ่ดำเจ้ากรรมผมตัวนั้นทุกที
ภาพมันที่ห้อยตะกายอากาศ ภาพมันที่มองผมเดินจากมันมาที่คาคบต้นนุ่น
....แต่ผมก็สบายใจว่า ยังไงซะผมก็มาไกลขนาดนี้แล้ว มันก็แค่แมว คงตามหาผมไม่เจอหรอก
แต่กรรมก็คือกรรม ไม่ว่าจะไปอยู่ไหนสักวันมันก็ต้องตามกันจนเจอ และนี่คือสิ่งที่ผมเจอ และแปลกใจมากๆในตลอดเวลา1เดือนมานี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
...มันคือเข่าของผมเองครับ
ต้องบอกก่อนว่า ผมไม่ได้ทำงานประะเภทใช้แรงงานกลางแดด
และผมก็ทำแต่งาน ไม่ค่อยมีเวลาไปไหนมาไหนเท่าไหร่
....แต่1เดือนที่ผ่านมานี้ ผมค่อนข้างแปลกใจ เมื่อวันนึงตอนปลายๆเดือนมีนา ผมตื่นมากลางดึก เพราะแว่วได้ยินเหมือนมีเสียงแมว
ผมมองผ่านมุ้งลวดหน้าต่างออกไป เห็นหลังไวๆเหมือนเงาอะไรโดดออกไปจากระเบียง ผมเปิดประตูห้อง ตามออกไปดู
ผมคิดว่าผมคงตาฝาด เพราะผมอยู่ชั้น5ชั้น6 แล้วตึกไม่มีอะไรจะให้สัตว์ประเภทแมวปีนขึ้นมาได้แน่ๆ
โอเค..ผมนอนหลับไป ตื่นเช้ามา ผมก็แปลกใจ เพราะผมเห็นรอยอะไรบางอย่าง1รอย บนจุดที่เลยเข่าขึ้นมาด้านขวาของขาผมตามรูป
มองทีแรก ผมก็คิดว่า ผมอาจเผลอไปเดินชนอะไร จนได้แผลมาไม่รู้ตัว
...ผมก็ปล่อยผ่าน แต่พอแผลแรกเริ่มหาย สะเก็ดแผลหลุด จู่ๆเช้าต่อมา แผลบนเหนือเข่าผมแปลใหม่มันก็มาอีก ในจุดใกล้ๆแผลเดิม
ผมก็ชักแปลกๆแล้วว่า เห้ย...ผมดูแลตัวเองดีพอจะแน่ใจว่า ไม่เคยไปทำอะไรที่เสี่ยงต่อการเป็นแผลได้นะ
แล้วทำไมพอแผลแรกเริ่มหาย แผลปริศนาแผลที่2 ถึงเกิดขึ้นมาได้อีก ในเช้าที่ผมตื่นนอน
....แต่ผมก็ยังไม่ดิ้นรนอะไร เพราะยังคิดว่าน่าจะมีอุบัติเหตุที่ผมไม่รู้ตัวเกิดขึ้น
แต่พอแผลที่3 เกิดขึ้นมาแบบงงๆเท่านั้นแหละ ผมได้นั่งพินิจรอบแผลบนขาผมแล้ว คือมันเกิดในบริเวณใกล้ๆกันตามรูป
แล้วทุกแผลจะเป็นริ้วแนวยาว เหมือนโดนเล็บแมวข่วนกระชากจนเนื้อหลุดไป แต่มาทีละรอย มองไปมองมา รวมๆแผลทั้ง3แล้ว
คล้ายๆเหมือนมีรอยข่วนจากเท้าแมวทั้งเท้าเลย
.....ผมนึกถึงแมวตัวนั้นที่ผมเคยทำมันไว้เมื่อตอนเด็กขึ้นมาทันที ผมไปวัด วัดนึงที่สทิงพระ เป็นวัดที่ว่าศักดิ์สิทธิ์ ผมไปทำบุญ สวดมนตร์
จังหวะนั้นผมเดินผ่านลุงคนนึง แกนั่งมองผมอยู่ใต้ต้นไม้ แกจ้องมองผมตาเขม็งเลย ผมเดินเลยแกมาแล้ว หันกลับไป แกก็ยังมองตามผมมา
ด้วยความสงสัย ผมเลยเดินกลับไปหาแก แล้วถามแกว่า
ทำไมลุงมองผมขนาดนั้นครับ มีอะไรหรือเปล่า
แกก็เสียงเนิบๆนิ่งๆ บอกผมว่า แมว แกเห็นว่ามีเงาแมวตัวใหญ่สีดำมืด ตามผมอยู่ห่างๆ แต่เข้าใกล้ไม่ได้
เพราะผมมีเงาใครบางคนคอยกันแมวตัวใหญ่ไว้อยู่ ผมขนลุกซู่ เพราะพอสอบถามถึงเงาที่แกว่าคอยตามผมและกันแมวตัวใหญ่ไว้แล้ว
ไม่ว่าจะมองมุมไหน ก็พ่อผมที่เสียชีวิตไปแล้วแน่ๆ
....แกบอกว่าแกเป็นหมอดู เลยเห็น คือผมไม่แปลกใจอะไรกับการที่หมอดูหมอเดามาทักผม แต่ที่ผมตกใจคือ ผมกับแกไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
แกคงไม่รู้ได้หรอกมังว่าผมเคยก่อกรรมฆ่าแมวไว้ แล้วพ่อผมก็เสียชีวิตไปแล้ว แต่ที่แกบอกลักษณะมาคือพ่อผมแน่ๆ
....ผมเลยลองคุยกับแกทันที เพราะถือว่าลุงคนนี้ไม่ธรรมดาแล้ว ผมเลยปรึกษาแกว่าผมควรทำยังไง แล้วเล่าสิ่งที่ผมเจอให้ฟัง
แกบอกว่า แมวตัวนี้คงตามผมมาจนเจอ ดูท่าทางเขารอโอกาสอยู่ แต่ติดที่มีคนคอยกันเอาไว้ (น่าจะเป็นวิญญาณพ่อผม)
แกบอกว่า ที่ผมมีรอยบนขา เป็นไปได้ว่า ผีแมวตัวนั้น คงแอบเข้ามากระทำ ตอนที่พ่อผมเผลอ เพื่อบอกใ้ห้รู้ว่า
เค้ายังตามอาฆาตแค้นผมอยู่ แค่รอเวลาว่าพ่อผมจะอยู่กับผมได้นานแค่ไหน
....ลุงแกบอก เรื่องแบบนี้แก้อะไรไม่ได้ ต้องให้เค้าเอาคืนนั่นแหละถึงจะหาย ตอนนี้เค้ายังทำอะไรผมไม่ได้ นอกจากมาทำแผลเตือนว่าเค้ายังตามอยู่
ก็ให้ผมหมั่นทำบุญไปให้เค้า เผื่อเค้าจะปราณีไม่เอาผมถึงตาย
ตอนนี้แผลล่าสุด แผลที่4 รอยเหมือนแมวกรีดเล็บ ก็พึ่งตกสะเก็ดไป
ต้องบอกเลยว่า ผมเองก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่จำใจต้องเชื่อ เพราะแผลบนขาผม มันมาแบบผมเองก็ งงมากๆครับ ว่ามายังไง...
มาประจวบกับเรื่องที่ลุงแกทักชนิดว่าเป๊ะ ทั้งเห้นแมวสีดำเดินตาม แถมมีเงาที่พอบรรยายลักษณะมาแล้ว คือพ่อผมแน่ๆอีก...เห้อ ไม่รู้ว่าวันไหนผมจะโดนเอาคืนให้จบๆไปเสียก็ดี ผมเองก็รู้สึกผิดตลอดทุกวันนี้ แถมชีวิตช่วงนี้เองก็เซ็งๆเครียดๆเบื่อชีวิตด้วย ก็เล่าสู่กันฟังไปนะครับกับเรื่องราวแปลกๆที่เกิดกับตัวผมตอนนี้